Het Wonder Leven

“.. And virgin places don’t mean a thing
to people who never bring their hearts along …”
Buffy Sainte-Marie

Ona

Ona is een moeder van 3 jaar oud. Een supermoeder. Ona is onze wolfhond, vol levenslust en expert in het wonder leven. Donderdagavond heeft ze haar eerste jongen op de wereld gezet. Alleen.

Wij hadden ons huiswerk gedaan. Dachten we. Van alles gelezen en ons goed geïnformeerd over hoe een en ander in z’n werk gaat bij honden.

Ona niet. Die had niet gegoogeld over hoe een bevalling in z’n werk gaat.
Ze wist namelijk al exact wat te doen.

Safety first

Eerst een veilig hol maken. Ze was al een tijdje bezig diepe kuilen te graven. Onder de haag, achter de bank onder de bomen en ook tussen die bosjes waar niemand haar kon zien.

Naast al deze voorbereidingen maakte ze ons nog iets duidelijk. Dat ze niet meer van die lange wandelingen wilde maken. Niet te ver van huis graag, ze kreeg bijkans een kromme nek van het achterom kijken. 

Honger, hormonen en aandacht

Ze kreeg meer honger, ook naar ander eten. En ze wilde graag heel veel knuffelen, nóg meer dan anders. Én als het kon even lekker gemasseerd worden. Vooral op de plekken waar haar lichaam zo veranderde. Nou, dan doen we dat. Mevrouw Hormoon. Ze kreeg van ons dan ook een nieuw koosnaampje; ‘Hormona’.

Handelen

’s Morgens liet mevrouw duidelijk weten dat het zover was. Onze honden zijn nogal verbaal én heel goed in gebarentaal. Zeker deze dame. In het begin van de avond kwamen de weeën. Ontsluiting- en persweeën.

Die gingen allemaal veel sneller dan volgens het boekje. Iemand nam hier duidelijk de regie en dat waren wij niet. We mochten alleen toekijken.

Tijdens de bevalling wist ze precies wat te doen. Op het moment dat het eerste jong werd geboren pakte ze het resoluut vast en beet het vlies rond de pup stuk. Direct likte ze het kopje en het bekje schoon en droog. De pup kon nu ademen en gaf z’n eerste schreeuw…

Het wonder leven

De eerste adem, de eerste schreeuw. Verbinding. In deze wereld. Dan die Stilte. Bij elke geboorte. Bij mensen, bij dieren. Die bijzondere stilte, ook in die schreeuw.

Het is ook geen stilte omdat geluid afwezig is. Het is een ‘zachte heldere ….. ‘ waar even geen ander woord voor is dan .. stilte…

Het moment waarop het wezen in een lichaam komt. Wanneer het wonder leven zich manifesteert.

Leven Is

Meestal spreken we over ‘leven en dood’. Dat impliceert het een óf het ander, als je je dat al kunt voorstellen. Alleen klopt dat niet.

Er Is Leven. Altijd. Nu.

Via geboorte en sterven manifesteert leven zich in deze fysieke realiteit. Zonder fysieke realiteit is het wonder leven er ook. Leven Is Aldoor.

Blind de weg weten

En pup is onderweg, op zoek naar de tepels.
Blind en doof geboren gaat ie via geur en tast naar de tepel. Hij ruikt zich er worstelend naar toe.

Ondertussen wordt ie namelijk knap gehinderd door het stevige gelik van Ona. Om de darmwerking op gang te brengen. Dat kan zo’n klein lichaampje namelijk zelf nog niet. Dat duurt zeker nog een week voordat de stofwisseling zelfstandig draait. 

Wist ik ook niet. Maar Ona wel.

Hoezo wachten?

Ondertussen wordt de navelstreng doorgebeten. Ona eet die op, plus de nageboorte. Dat ziet er nogal vies uit. Niet voor Ona. Zit voeding in.

Dan meldt de tweede pup zich en voltrekt zich hetzelfde scenario. En ondertussen blijft ze druk bezig met het eerste jong. 

Daarna wachten op het derde en vierde jong. De dierenarts had namelijk op de echo gezien dat er toch zeker 4 pups in zouden zitten.

Niet dus. Ona begint daarom alvast maar met de naweeën. En verder houdt ze zich enkel nog bezig met de beide pups. Ze ziet er voldaan uit.

Moederfeeks

En zo lief en zo knuffelig als ze de hele draagtijd naar ons was, zo’n bitch werd ze nu. Ze had een hele duidelijke boodschap. Die boodschap gaf ze met ontblote tanden toen we te dichtbij kwamen: “Kom niet aan mijn jongen, of je houdt geen vinger over…”

Ze was binnen een dag van jongste flemerige troela in huis veranderd in een Feeks die haar beschermende moedertaak bloed – en bloedserieus nam. Dat hadden we maar te respecteren. Oeps, nu dus nog maar even niet knuffelen met de pups. In ieder geval niet waar ze bij is.

Match in de kist

Ondanks het feit dat de jongen doof en blind zijn, of misschien juist daardoor, schreeuwen, piepen en fluiten ze deze dagen heel wat af. Ze blaffen zelfs als ze dromen. Het is af en toe een heel luidruchtig zootje. Blij dat het er geen vier zijn.

Ona wil haar melk kwijt en maakt dat de jongen stevig duidelijk. De pups willen zuipen en laten dat ook weten. Ze hebben samen een goeie match in die werpkist. Zachtzinnig zijn ze niet, wel direct. En de pups groeien als kool.

Both sides now

In de puppenkamer maakt Feeks Ona nog steeds geen grapjes met ons. Ze zorgt & waakt en neemt die taak heel serieus. 

Maar daarbuiten is ze weer heel anders. Af en toe komt ze de puppenkamer uit en wil dan weer gestreeld, geknuffeld en gemasseerd worden. En dan even Nouki, onze witte herder, hallo zeggen. En eventjes lekker gek doen in de tuin. Dan weer héél gauw terug naar de pups.

Nu, na een paar dagen, mogen we de pups al aanraken als ze erbij is.

Ze weet wat er nu nodig is. Haar lichaam weet het. Zij weet het. Instinct en intuïtie werken zo mooi samen. Ze luistert en vertrouwt er op. En stapt zo simpel van het ene Nu … in het andere Nu.

Het wonder leven.

© Rinze Heininga

Kijk hier voor meer informatie over het Nederlandse ras van SaarloosWolfhonden

Deel deze pagina